Η Θεά Δήμητρα στην ΑΡΚΑΔΙΑ. (Μέλαινα Δήμητρα)

Αρκαδία Μαγική

Η Θεά Δήμητρα στην ΑΡΚΑΔΙΑ. (Μέλαινα Δήμητρα)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Η θεά Δήμητρα έχει αποκρυσταλλωθεί στο μυαλό των ανθρώπων ως προστάτιδα της γεωργίας, δώρισε στον άνθρωπο την καλλιέργεια των σιτηρών και ήλεγχε μαζί με την κόρη της, την Περσεφόνη, την εναλλαγή των εποχών. Είναι ευνοϊκή απέναντι στους ανθρώπους και τους παρέχει τροφή. Λίγοι όμως γνωρίζουν την οργισμένη και καταστροφική πλευρά του χαρακτήρα της, που ενσαρκώνεται στη μορφή της Δήμητρας Μέλαινας.

Μετά από την αρπαγή της Περσεφόνης, η Δήμητρα καταφεύγει στην Αρκαδία, όπου βιάζεται από τον Ποσειδώνα, ενώ είναι και οι δύο μεταμορφωμένοι σε άλογα. Ο θυμός της την κατακλύζει, και ξεσπά στο ανθρώπινο γένος. Αντιμετωπίζει τον πόνο με οργή, ξεχνά τον ευεργετικό

ρόλο της και τιμωρεί με τον πλέον σκληρό τρόπο

Η μεταμόρφωση αυτή σώζεται μέσα από μυθικές διηγήσεις που αναφέρει κυρίως ο Παυσανίας.

Ο ΜΥΘΟΣ

Ο μύθος της Δήμητρας Μέλαινας και η μετέπειτα οργή της, αναφέρονται από αρκετούς αρχαίους συγγραφείς. Ωστόσο, η πληρέστερη και εκτενέστερη αφήγηση του περιστατικού, που περιλαμβάνει τη μεταμόρφωση της θεάς και τη μιξανθρωπική απεικόνισή της, διασώζεται από τον Παυσανία. Στο 8ο βιβλίο του, ο Παυσανίας, παρουσιάζει το μύθο της περιπλάνησης της θεάς Δήμητρας, το βιασμό της από τον Ποσειδώνα, τη μεταμόρφωσή της και όλα όσα συνέβησαν μετά. Ακολουθεί η περίληψη της αφήγησης του περιηγητή.

Η Δήμητρα, μετά την αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη, περιπλανήθηκε και βρέθηκε στην Αρκαδία. Εκεί την είδε ο Ποσειδώνας και προσπάθησε να έρθει σε ερωτική επαφή μαζί της. Για να γλιτώσει την επίθεση, η θεά μεταμορφώθηκε σε φοράδα και κρύφτηκε ανάμεσα στο κοπάδι των φοράδων του Ογκίου, γιού του Απόλλωνα, που έβοσκε εκεί κοντά. Ο Ποσειδώνας, κατάλαβε το κόλπο, μεταμορφώθηκε σε επιβήτορα και μ’ αυτή τη μορφή βίασε τη Δήμητρα, όσο ήταν κι εκείνη μεταμορφωμένη.

Μετά το περιστατικό η θεά πήρε πάλι την κανονική της μορφή, πήγε στον ποταμό Λάδωνα, όπου λούστηκε και πήρε την ονομασία Λουσία. Κατόπιν, οργισμένη για τις συμφορές που την είχαν βρει φόρεσε μαύρα ρούχα (εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός Μέλαινα) και κλείστηκε σε μια σπηλιά της Αρκαδίας, στο όρος Ελάιον, στην περιοχή της Φιγαλίας. 

Από την ένωσή της με τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν δύο απόγονοι: ένα άλογο, ο Αρείων και μια κόρη που στη Φιγάλια την αποκαλούσαν Δέσποινα, αλλά και στη γειτονική Θελπούσα, και δεν τολμούσαν να πουν το όνομά της. Ουσιαστικά «Δέσποινα» ήταν ένας λατρευτικός τίτλος, αλλά το αληθινό της όνομα δεν το αναφέρει ο Παυσανίας, ειδικά στους αμύητους, κάτι που θυμίζει την περίπτωση της άλλης κόρης της Δήμητρας, της Περσεφόνης, που απεκαλείτο και Κόρη. Η γέννηση του Αρείωνα αναφέρεται μόνο στην εκδοχή του μύθου στη Θελπούσα, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στην αυξανόμενη σημασία της Δέσποινας στη Φιγάλια.

Όσο όμως η Δήμητρα έμενε κλεισμένη στη σπηλιά, στη φύση έπεσε ακαρπία και οι άνθρωποι υπέφεραν από την πείνα. Ο Πάνας αναζήτησε τη θεά, τη βρήκε και πληροφόρησε το Δία. Εκείνος με τη σειρά του έστειλε στη σπηλιά τις Μοίρες για να πείσουν τη θεά να βγει και πάλι στον κόσμο. Οι Μοίρες πέτυχαν το σκοπό τους, κι έτσι η γη έγινε πάλι εύφορη και καρποφόρησε. 

Οι κάτοικοι της περιοχής τοποθέτησαν στη σπηλιά ένα ξόανο της θεάς και του απέδιδαν τιμές. Το ξόανο απεικόνιζε τη θεά καθιστή σε βράχο, με μαύρο, ποδήρες ένδυμα. Στο ένα της χέρι κρατούσε δελφίνι και στο άλλο περιστέρι. Το κεφάλι της όμως είχε αντικατασταθεί με κεφαλή αλόγου, ενώ από τη χαίτη ξεπηδούσαν φίδια και άλλα άγρια θηρία. Ήταν δηλαδή μια μιξανθρωπική απεικόνιση της θεάς Δήμητρας.

Μετά από κάποια χρόνια, μια πυρκαγιά κατέστρεψε το ξόανο κι έτσι η λατρεία έπαψε. Η θεά, εξοργισμένη με τους κατοίκους της Αρκαδίας, τους τιμωρεί στέλνοντας ακαρπία στη γη. Ο κόσμος απειλείται εκ νέου με λιμό και καταφεύγει για βοήθεια στο μαντείο των Δελφών. Η Πυθία τους πληροφορεί ότι η μόνη λύση είναι να επαναφέρουν τη λατρεία της Δήμητρας και να δημιουργήσουν ένα νέο λατρευτικό άγαλμα, αλλιώς θα είναι τόση η πείνα, που θα καταφύγουν στον κανιβαλισμό, καθώς θα φάνε μέχρι και τα βρέφη. Οι Αρκάδες τότε, παρήγγειλαν ένα νέο χάλκινο άγαλμα της θεάς στο γλύπτη Ονάτα, που καταστράφηκε αργότερα από κατολισθήσεις. Το χάλκινο αυτό άγαλμα διαδέχθηκε ένα τρίτο, που μάλλον βρισκόταν στη σπηλιά κατά την επίσκεψη του περιηγητή.

Αυτό που είναι σημαντικό, είναι ότι ο Παυσανίας δεν είδε καμιά από τις τρεις φημολογούμενες απεικονίσεις της θεάς. Για το ξόανο, αρκέστηκε σε μια αφήγηση ενός ηλικιωμένου, ενώ δεν κάνει καμία περιγραφή του αγάλματος του Ονάτα ή αυτού που θεωρητικά θα έπρεπε να υπάρχει στη σπηλιά όταν την επισκέφτηκε. Επίσης, δεν σώζεται καμία άλλη απεικόνιση του μιξανθρωπικού ξοάνου.

Ο Παυσανίας αναφέρει επίσης ένα ναό της θεάς στην Τελφούσα, όπου υπήρχαν δύο αγάλματά της φτιαγμένα από ξύλο. Η κεφαλή, τα χέρια και τα πόδια, τους ήταν φτιαγμένα από παριανό μάρμαρο. Το ένα άγαλμα είναι της Δήμητρας Ερινύας και το άλλο της Δήμητρας Λουσίας.

Η ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ

Το ιερό της Μελαίνης Δήμητρας ήταν άντρο στο Όρος των Ελαιών (Ελάϊον όρος) νότια της Φιγαλίας. 

Παυσανίας VIII, 42, 1: τὸ δὲ ἕτερον τῶν ὀρῶν τὸ Ἐλάϊον ἀπωτέρω μὲν Φιγαλίας ὅσον τε σταδίοις τριάκοντά ἐστι, Δήμητρος δὲ ἄντρον αὐτόθι ἱερὸν ἐπίκλησιν Μελαίνης.

Για τη γεωγραφία και τοπολογία του χώρου ο Παυσανίας, ορών προς ανατολάς εκ της πόλεως διακριβώνει σαφέστατα, VIII, 41, 7: περιέχεται δὲ ἡ Φιγαλία ὄρεσιν, ἐν ἀριστερᾷ μὲν ὑπὸ τοῦ καλουμένου Κωτιλίου, τὰ δὲ ἐς δεξιὰν ἕτερον προβεβλημένον ἐστὶν αὐτῆς ὄρος τὸ Ἐλάϊον. 

Το προβεβλημένο όρος που περιέχει τη Φιγαλία εξ δεξιών είναι τα προς νότο κείμενα υψώματα επέκεινα της Νέδας.

Το άλσος των δρυών πέριξ του σπηλαίου (το δένδρο του χθόνιου άνακτος) και η πηγή ψυχρού ύδατος (Ορφικές δέλτοι) , VIII, 42, 12: ἔστι δὲ δρυῶν τε ἄλσος περὶ τὸ σπήλαιον, καὶ ὕδωρ ψυχρὸν ἄνεισι ἐκ πηγῆς.

Υπήρχε Ιέρεια της Δήμητρος και τρεις άρρενες Ιεροθύται. Η δε νενομισμένη θυσία προσφέρεται μεν από την Ιέρεια και τον νεώτατο των Ιεροθυτών, συνίσταται δε στην τοποθέτηση επί βωμού κειμένου προ της εισόδου του άντρου καρπών από ήμερα φυτά και δένδρα, περιλαμβανομένης της αμπέλου, από κηρία μελισσών με μέλι, από ακαθάριστα και ακατέργαστα μαλλιά προβάτου, και στην επίχυση ελαίου επί των προθεμάτων.

Ο Παυσανίας τονίζει («οὐδέν») το αναίμακτο της θυσίας: μόνο προϊόντα φυτικά γεωργικής καλλιέργειας και από την κτηνοτροφία μόνο το πρωτογενές μαλλί των προβάτων. 

Το ότι από τα ζώα το μόνο που επιτρέπεται να προσφερθεί είναι ακριβώς το μαλλί, ενώ για το μάλλινο υπάρχει τεράστιο θρησκευτικό taboo, είναι εξαιρετικά σημαντικό, «σημαίνει» και δείχνει. Το taboo συνίστατο στο ότι δεν είναι όσιο να εισέρχεται σε ναό κανείς με μάλλινο ένδυμα ή να θάπτεται με τέτοιο.

_______

ΠΗΓΗ:https://ekpa.academia.edu/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1%CE…

Σχόλια

Αρκαδία Μαγική Το σύνταγμα (αναπαράσταση εικόνα κάτω) είχε ύψος 6μ. και το αποτελούσαν τέσσερα αγάλματα. Η σύνθεση είναι γνωστή από την απεικόνισή του σε νόμισμα της Μεγαλόπολης που χρονολογείται στην αυτοκρατορική εποχή και από την περιγραφή του περιηγητή Παυσανία, ο οποίος επισκέφθηκε το ιερό τα μέσα του -2ου αι. Η Δήμητρα και η Δέσποινα παριστάνονταν στο μέσον καθιστές σε ενιαίο θρόνο. Η Δήμητρα κρατούσε δάδα στο δεξιό χέρι της, ενώ με το αριστερό ακουμπούσε την Δέσποινα στον ώμο. Η Δέσποινα κρατούσε σκήπτρο και είχε τη μυστική κίστη στα γόνατα. Δίπλα στην Δήμητρα στεκόταν η θεά ΄Αρτεμις (συνοδευμένη από κυνηγετικό σκύλο), ενώ δίπλα στην Δέσποινα στεκόταν ο τροφός της Τιτάνας ΄Ανυτος.

Δάρα Μαντινείας: Σήμερα το χωριό έχει περίπου 200 κατοίκους μόνιμους

 Dimitris Roumeliotis .

Το υποστατικό του Φωτάκου στο Δάρα

Με κέντρο την πρωτεύουσα της Αρκαδίας, Τρίπολη και προς τα βορεινά της, σε απόσταση 45 χιλιομέτρων, βρίσκεται το χωριό Δάρα της επαρχίας Μαντινείας.

Ξεφυλλίζοντας την ιστορία της Ελλάδας σταματάμε στο 176μ.Χ. Τότε που ο Παυσανίας έγραψε τις περί Αρκαδίας περιηγήσεις του. Ενώ περιόδευε στην Αρκαδία ο Παυσανίας φθάνει στον Ορχομενό, μετά στη Χωτούσα και απο εκεί κατεβαίνει στους Νάσους. Περιοχή στη συμβολή του ποταμού Τράγου, του Μαλοίτα και του ξηροποτάμου της Βυτικώμης. Σύμφωνα με τον Παυσανία οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, την κεραμοποιία και την πλινθοποιία. 

Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι Νάσοι είχαν καταστραφει ενώ οι κάτοικοι ζούσαν νομαδικά στην περιοχή. Στο τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , μια Αρβανίτικη οικογένεια εγκαταστάθηκε στον χώρο των Νασών με το επώνυμο Δάρας ή Ντάρας. Με τον καιρό η οικογένεια αφομοίωσε τον υπόλοιπο πληθυσμό κι έτσι η περιοχή ονομάστηκε Ντάρα και ο κάμπος ονομάστηκε κάμπος του Δάρα. Μετά το Βενετουρκικό πόλεμο το 1684-1687 και την κατάκτηση του Μοριά από τους Βενετούς, ο Μοριάς διαιρέθηκε σε Επαρχίες για να διοικείται ευκολότερα. Στην πρώτη καταγραφή του 1700 η μεγαλύτερη επαρχία ήταν της Τρίπολης με 52 χωριά. Στη δεύτερη καταγραφή, μέσα σε αυτά τα 52 χωριά ξεχωρίζουν το Δάρα, την Άγαλη, τον Μπεζενίκο, την Κανδήλα, την Καμενίτσα, και το Λεβίδι. Μετά την κατάκτηση του Μοριά απο τους Τούρκους, Πασάς στην Επαρχία Τριπόλεως γίνεται ο Αρναούτογλου. 

Με την αρχή της ελληνικής Επανάστασης, ο αγώνας ξεκινάει αμέσως και στο Δάρα. Οι αρβανίτες Δαραίοι ξεκίνησαν τον Αγώνα πριν την Καλαμάτα και τα Καλάβρυτα. Ο ιστορικός Φωτάκος, που έζησε στο κάμπο του Δάρα μετά την Επανάσταση περιέγραψε όλες τις μάχες που έλαβαν μέρος οι Δαραίοι. 

Στις 22 Μαρτίου του 1821 οι Δαραίοι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην μάχη του Κάψια. Στις 14 Απριλίου, το 1821, οι Έλληνες νίκησαν τους Τούρκους στην Μάχη του Λεβιδίου με σημαντική βοήθεια από τους Δαραίους οπλαρχηγούς. Τέλος οι Δαραίοι πήραν μέρος στην μάχη στο Βαλτέτσι, στα Δερβενάκια και στην πολιορκία του Παλιόκαστρου στο Aργος. 

Από τους αρχαίους Νάσους η περιοχή ονομάστηκε το 1834 δήμος Νασών περιλαμβάνοντας τα χωριά Δάρα, Κώμη, Άγαλη, Πανάγαλι, Πυργάκι, Γκιούση, Μπεζενίκος,Διάσελον, Πουγκάκι και Χωτούσα με πρωτεύουσα το Δάρα. Η αρχική σφραγίδα ήταν κυκλική χωρίς έμβλημα. Στις 14 Ιουλίου το 1873 επιλέχτηκε ως έμβλημα ένας τράγος που συμβόλιζε τον ομώνυμο ποταμό. 

Το 1840 ο Δήμος Νασών έχει 1240 κατοίκους και το 1907 έχει 2312. Η πρωτεύουσα του δήμου, το δάρα δηλαδή, είχε 1185 κατοίκους το 1907 και 1185 το 1907. Τα χρόνια περνούν και την περίοδο 1910 - 1915 αρχίζουν οι πρώτες μαζικές μεταναστεύσεις στο εξωτερικό. Την περίοδο 1920 - 1940 το χωριό έχει 1600 - 1800 κατοίκους. Μετά τον πόλεμο ο αριθμός των κατοίκων παραμένει σταθερός μεταξύ 900 - 1100. Παρά το νέο κύμα μεταναστεύσεων ο αριθμός των κατοίκων παραμένει μεγάλος μέχρι το 1970. 

Σήμερα το χωριό έχει περίπου 200 κατοίκους μόνιμους.

Η φωτογραφία είναι από : https://www.dara.gr/

Από το Άστρος Κυνουρίας στο Δημοτικό Σχολείο Καστελλίου Πεδιάδος Κρήτης ο καλλιτέχνης και δάσκαλος Πάνος Ιατρίδης

 Smaragdi Arvaniti 

 Πάνος Ιατρίδης.

Σύγκριση: Οι τρεις πρώτες φωτογραφίες από σχολείο του Δήμου μας (Βορ. Κυνουρίας). Όχι, δεν τους έπεσε ο κουβάς με την μπογιά από την ταράτσα! Πρόκειται για έργο ζωγραφικής που μάλιστα έργο που πληρώθηκε. 

Οι επόμενες τρεις είναι από το Δημοτικό Σχολείο Καστελλίου Πεδιάδος Κρήτης, όπου υπεύθυνος για τα καλλιτεχνικά είναι ο φίλος, συμπατριώτης και εξαίρετος καλλιτέχνης και δάσκαλος Πάνος Ιατρίδης.

 ΑYTH η δουλειά είναι τέχνη, είναι συλλογική εργασία, είναι αγάπη για το σχολείο (και οικονομική!).

Μαγούλιανα, Η πολιτική του… espresso!

Βασίλης Σιοκορέλης

           Η πολιτική του… espresso!           

Παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα τις αντιδράσεις των συμπατριωτών μας στα Μαγούλιανα για την απόφαση του δημάρχου Γορτυνίας να μετατρέψει το παραδοσιακό καφενείο του χωριού σε τουριστικό κατάλυμα με μακροχρόνια μίσθωση σε ιδιώτη και μάλιστα, όπως λένε, έναντι πινακίου φακής. 

Η δημοτική αρχή από τη μια χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τη διατήρηση της παράδοσης κι από την άλλη βάζει στο στόχαστρο το παραδοσιακό καφενείο δίπλα στον πλάτανο. Δεν ξεχνά βεβαίως να κλείσει το μάτι στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία ως γνωστόν αναμένεται να φέρει την… πολυπόθητη τουριστική ανάπτυξη. Καλώς ήρθε το δολάριο, λοιπόν! 

Αν νομίζουν οι Γορτύνιοι ότι ο τόπος μας θα αναπτυχθεί παραχωρώντας τα κλειδιά της οικονομικής δραστηριότητας στους ιδιώτες, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Ο ιδιώτης επιδιώκει να μεγιστοποιήσει το κέρδος του κι αν διαπιστώσει ότι αυτός ο στόχος δεν επιτυγχάνεται (ή επιτυγχάνεται έστω προσωρινά), αργά ή γρήγορα θα λακίσει αφήνοντας στα κρύα του λουτρού και το χωριό και τον πλάτανο. 

Αυτό που θα μπορούσε να βοηθήσει πραγματικά τον τόπο μας είναι να εντοπιστούν σε κάθε χωριό εκείνες οι οικονομικές δραστηριότητες, οι οποίες με την ενεργό στήριξη του δήμου (σταθερή χρηματοδότηση και μόνιμες θέσεις εργασίας) θα λειτουργούν αποτελεσματικά και με διαφάνεια (το τονίζω – αποτελεσματικά και με διαφάνεια) αποφέροντας οφέλη όχι για τον ιδιώτη αλλά για το δήμο (δηλ. τους δημότες). Χρειάζεται λοιπόν αλλαγή πολιτικής (όχι απλώς αλλαγή διαχειριστή στο τιμόνι του δήμου), έτσι ώστε να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. 

Σε κάθε περίπτωση, η πραγματική ανάπτυξη για τη Γορτυνία δε θα προέλθει από τα all-inclusive τουριστικά καταλύματα και τον espresso του Σαββατοκύριακου (δεν υποτιμώ τη σπουδαιότητα του τουρισμού για την περιοχή), αλλά από τη στοχευμένη δημοτική πολιτική που θα βάλει πλώρη για να ανατρέψει μαζί με τους δημότες το βασικό πολιτικό πρόβλημα της καθημερινότητας που δεν είναι άλλο από την ερήμωση. 

(φωτο: magouliana.gr)

Τοπία γαλήνης με εξαιρετική θέα! Όπως ο Λάδωνας και η τεχνητή λίμνη

George Karpouzos

Πολιτιστικός Σύλλογος Βαλτεσινίκου: "Η Κοίμηση της Θεοτόκου"

Καλημέρα & Καλή εβδομάδα με ένα αφιέρωμα στον «φιδίσιο» Λάδωνα 

και την τεχνητή λίμνη του από το newsbeast.gr!

Τοπία γαλήνης με εξαιρετική θέα!

Ο κυριότερος παραπόταμος του Αλφειού πηγάζει κοντά στο χωριό Λυκούρια, στον δρόμο που οδηγεί στην Κλειτορία. Η κατασκευή φράγματος, σε απόσταση 120 χιλιομέτρων από την Τρίπολη, οδήγησε στη δημιουργία της τεχνητής λίμνης του Λάδωνα, που προσφέρεται για ευχάριστη βόλτα και περίπατο σε κάποια σημεία της όχθης της.

Η πρόσβαση στη λίμνη γίνεται από τη Δάφνη ή τα Τρόπαια, και τον ταξιδιώτη καλωσορίζει η σχετική επιγραφή για την τεχνητή λίμνη. Στη διάρκεια της διαδρομής είναι πολύ ωραία η θέα είτε του ποταμού είτε της λίμνης, που αντανακλά γενναιόδωρα το γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο των γύρω βουνών.

Λίγο μετά το χωριό Μουριά, ο δρόμος περνά σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με την όχθη του Λάδωνα, κι ένα φαρδύ άνοιγμα επιτρέπει τόσο την πρόσβαση στο νερό όσο και ένα ευχάριστο πικ νικ με ξεχωριστή θέα. Η ιστορία περιλαμβάνει το φημισμένο «της Κυράς το γεφύρι», που συνδέει τη βόρεια με τη νότια όχθη, που κατακλύστηκε μετά την κατασκευή του φράγματος και «αναδύεται» μόνο το καλοκαίρι, όταν τα νερά αποσύρονται. Το 2002 κατασκευάστηκε δίπλα στο γεφύρι νέα σύγχρονη γέφυρα, που συνδέει τα χωριά της περιοχής.

__________

"Aφιέρωμα από τo ενημερωτικό portal Newsbeast.gr"
https://www.newsbeast.gr/…/o-fidisios-ladonas-ke-i-techniti…

Κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ενθύμιον της ομάδας «Α.Ο. ΒΛΑΧΕΡΝΑΣ 1998-2006», από τον ιδρυτή της ομάδας και συγγραφέα Αργύρη Δ. Καβουρίνο.

ΑΡΚΑΔΙΚΑ // ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ενθύμιον της ομάδας «Α.Ο. ΒΛΑΧΕΡΝΑΣ 1998-2006».

Κυκλοφόρησε το βιβλίο «Ενθύμιον της ομάδας «Α.Ο. ΒΛΑΧΕΡΝΑΣ 1998-2006», από τον ιδρυτή της ομάδας και συγγραφέα Αργύρη Δ. Καβουρίνο.

Στις 127 σελίδες του βιβλίου, παρουσιάζεται η ιστορία της ομάδας που είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το έτος 1998 και είχε δράση για οκτώ έτη. Δράση που συνοδεύτηκε με αθλητικές επιτυχίες, αλλά κυρίως με δυνατές φιλίες μεταξύ των ανθρώπων, συμπατριωτών και φίλων, που συμμετείχαν σε αυτά τα οκτώ χρόνια στην ομάδα. Υπολογίζεται ότι στα οκτώ χρόνια, συμμετείχαν στην ομάδα πάνω από εβδομήντα παιδιά/αθλητές!!

Το βιβλίο έχει πλούσιο φωτογραφικό και αρχειακό υλικό, ενώ γίνεται και αναφορά σε έγγραφα ντοκουμέντα (από το αρχείο του συμπατριώτη μας, Βασίλη Ν. Κουνέλη), για την ομάδα της Βλαχέρνας του 1965-1966 με το όνομα «Πανβλαχερνιακός»!!

Για την απόκτηση του βιβλίου μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον συγγραφέα: τηλ.210.9963.983 ή στο argyris@kavourinos.gr

Η πρώτη γυναίκα Δήμαρχος στην Ελλάδα ήταν από τα Γορτυνία;

Γνωρίζατε ότι.... 
ΜΥΡΩΝΙΑ ΗΛΕΙΑΣ

Η Μαρίκα Μπότση-Τσαπαλίρα (1904 - 1 Απριλίου 2006) 

ήταν η πρώτη γυναίκα δήμαρχος στην Ελλάδα, ως δήμαρχος της Αμαλιάδας.

Είχε καταγωγή από το Βελημάχι Γορτυνίας. Επίσης, ήταν αδελφή του Αργύρη Μπότση και του Νικολάου Μπότση, εκδοτών των εφημερίδων «Ακρόπολις» και «Απογευματινή».

Δραστηριοποιήθηκε στον Σοσιαλιστικό Όμιλο Γυναικών και σπούδασε στη Φαρμακευτική Σχολή Αθηνών και έπειτα στο Μικροβιολογικό Εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 1924 εξελέγη μέλος στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο του Σύνδεσμος Ελληνίδων Επιστημόνων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος.

Το 1927 παρακολούθησε μαθήματα Αστρονομίας στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944 μετά την απελευθέρωση της Αμαλιάδας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ο λαός εξέλεξε δια βοής15μελή Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης μεταξύ των οποίων και την Μπότση-Τσαπαλίρα.

Εξι ημέρες αργότερα η Επιτροπή Λαϊκής Αυτοδιοίκησης υπέδειξε ως δήμαρχο της Αμαλιάδας τη Μαρίκα και έγινε η πρώτη γυναίκα δήμαρχος στην Ελλάδα.

Υστερα από 101 ημέρες παραιτήθηκε και επέστρεψε στο φαρμακείο της. Πέθανε το 2006.

Διαβάζουμε στο ιστολόγιο leonidasmargaritis.blogspot.gr

«Μια από τις πρωτοπόρες που εργάστηκε για την ανύψωση της γυναίκας, ήταν η Μαρίκα Μπότση-Τσαπαλίρα, που η τύχη την έφερε να είναι η ΠΡΩΤΗ Γυναίκα Δήμαρχος στην Ελλάδα.

Τη δύσκολη πορεία της Μαρίκας Μπότση-Τσαπαλίρα στην κλειστή και απαιτητική επαρχιακή κοινωνία της Αμαλιάδος, θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια.

Το 1904, ή κατ’ άλλους το 1899, γεννήθηκε στην Αθήνα η Μαρίκα, το 2ο από τα 7 παιδιά (3 αγόρια και 4 κορίτσια) της οικογένειας Μπότση.

Ο πατέρας της, ο Βασίλειος, ήταν αξιωματικός της Χωροφυλακής από το Βελημάχι της Αρκαδίας (με απώτερη καταγωγή από την Β. Ήπειρο).

Η μητέρα της ήταν η Ανδρομάχη το γένος Καβαλιεράτου από την Κεφαλονιά».

___________
* απο το: kalimera-arkadia.gr